ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ 20-02-2022
«Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ»
Ἡ Εὐαγγελικὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου ἀποτελεῖ τὸἐξοχότερο θεολογικὸ δοκίμιο τοῦ τρόπου «υἱοθεσίας» τῶνἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεό. Ἕνας ἄνθρωπος ἔχει δύο υἱούς. Ὁ νεότερος παραβιάζει τὰ θέσμια, ἀμφισβητεῖ τὴν ἐξουσία τοῦπατέρα του καὶ ἀρνεῖται οὐσιαστικὰ καὶ τὴν ἴδια του τὴν ὕπαρξη, ἀφοῦ ζητᾶ τή χρήση τοῦ μεριδίου πού τοῦ ἀναλογεῖ ἀπὸ τὴνπεριουσία, σὰν ὁ πατέρας του νὰ ἦταν νεκρός.
Ἀλλά τὸ κομμάτι αὐτὸ ἀποκομμένο ἀπὸ τὸ σύνολο τῆςἀλήθειας τῆς ζωῆς τοῦ πατέρα δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει, δὲν μπορεῖνὰ καρποφορήσει. Τὸ κομμάτι αὐτό, ὅταν τό παίρνουμε δυναστικά, αὐθαίρετα, ὅπως καὶ ὅταν θέλουμε, δὲ μᾶς ὁδηγεῖστή ζωή, ἀλλὰ στήν ἀπόγνωση καὶ τὴν καταστροφή.
Καί ὁ ἄσωτος φεύγει. Πηγαίνει γιά νά ζήσει σέ μιά χώρα ξένη, ὅπου τά πάντα ξοδεύονται χωρίς νά ἀνανεώνονται καί μετά ἀπό λίγο μένει μόνος. Οἱ φίλοι του ἔμειναν κοντά του, ὅσοκράτησαν τά πλούτη του. Ἀρχίζει νά ζεῖ τήν ἔκπτωση καί τήνἐξαθλίωση. Καί ὅταν πηγαίνει νά ζητήσει βοήθεια, τόνσπρώχνουν πιό χαμηλά. Τόν στέλνουν νά βόσκει χοίρους, νά ποιμάνει τά πάθη. Δεν παρανομεῖ ἁπλῶς, ἀλλά περιπίπτει σέ μιάδιαρκοῦσα κατάσταση ἀνομίας.
Ὅμως, ἡ δοκιμασία τοῦ νεότερου υἱοῦ στή μακρινὴ χώρα φανέρωσε καὶ τὸ τὶ ἔκρυβε μέσα του, τὶ ἀντοχές εἶχε, τὶ ἔμεινεἀνέπαφο, σὲ ποιόν νὰ καταφύγει, ποῦ ὑπάρχει τροφή, ζωὴ καὶἀνάσταση γιὰ ὅλους. Οἱ δοκιμασίες τίς ὅποιες ὑφίσταται, καθίστανται αἴτια ἐπαναφορᾶς τῆς ἀγαθῆς μνήμης τοῦ πατέρα, μνήμη τὴν ὁποία εἶχε θανατώσει πρίν.
Καὶ ὁ ἄσωτος παίρνει τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Πρὶνἄκομα φθάσει στὸ σπίτι, ὁ πατέρας, ποὺ ζοῦσε τὸ μυστήριο τῆςἀναμονῆς, τὸν βλέπει ἀπὸ μακριὰ καὶ τρέχει. Χωρὶς νὰ τοῦ πεῖτίποτα, πέφτει στήν ἀγκαλιὰ του καὶ τὸν καταφιλεῖ. Ἡ ἀποδοχὴτοῦ υἱοῦ ἀπὸ τὸν πατέρα ἀποδεικνύεται στήν πράξη πλήρης καὶἀπροϋπόθετη. Ἔτσι νίκησε ἡ πατρικὴ ἀγάπη τὸν θάνατο.
Δὲ γνωρίζουμε πόση σχέση ἔχει ὁ καθένας μας μὲ τὸνπατέρα καὶ τὸν νεότερο υἱό. Αὐτὸ ὅμως πού γνωρίζουμε ὅλοιεἶναι ὅτι μποροῦμε νὰ γυρίσουμε στὸν Πατέρα μας καὶ στὴν ἱερὴμας πατρίδα, γιατὶ Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ζωή, ἡ ἐπικύρωση τῆςἀξιοπρέπειάς μας, ἡ ἐπανεύρεση τῆς ἀνθρωπιᾶς μας. Φθάνει νὰμᾶς συνετίζει ἡ ἁγία ταπείνωση καὶ νὰ μᾶς κυκλώνει τὸ ἔλεόςΤου.