Στή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστὸς ξεπερνᾶστερεότυπα καὶ διαλύει προκαταλήψεις αἰώνων! Ἀναιρεῖ στὴνπράξη ἕναν τρόπο σκέψης πού φρόντιζε νὰ καλλιεργεῖ τὶςδιακρίσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καί, ὑψώνοντας φραγμούς, νὰμεθοδεύει τὴν κατάργηση τῆς ἀγάπης. Στὸ ὄνομα αὐτῆς τῆςἀγάπης πρὸς τὸν κάθε ἄνθρωπο, ὁ Θεὸς ἔρχεται καὶ δρᾶ ἔξω ἀπὸκάθε καθωσπρεπισμὸ καὶ κοινωνικὴ συμβατικότητα. Τί κάνει;
Πρωτ’ ἀπ’ ὅλα, διαλέγεται! Κάθεται καὶ συζητᾶ Αὐτός, ὁ διδάσκαλος, ὁ ἀξιοσέβαστος καὶ ἀποδεκτὸς ἀπὸ τὴν συντριπτικὴπλειοψηφία τοῦ λαοῦ. Ἀντὶ νὰ διεκδικεῖ τὸν ἐξουσιαστικὸμονόλογο, τὸ μονοφωνικὸ κήρυγμα, τὸ ἀπόλυτο τῆς αὐθεντίας. Αὐτὸς συζητᾶ καὶ καταδέχεται ν’ ἀκούσει ὄχι μόνον ἀπορίες, ἀλλὰ καὶ ἀντιθέσεις καὶ ἀμφισβητήσεις καὶ ἀντιρρήσεις.
Ἔπειτα, καταδέχεται νὰ συζητήσει μὲ ἀλλόθρησκο! ΟἱΣαμαρεῖτες εἶχαν ἀπὸ καιρὸ διαφοροποιήσει τὴν πίστη τους σὲσχέση μὲ τὸν Ἰουδαϊσμό, καθὼς εἶχαν ἀποδεχθεῖ ἔντοναεἰδωλολατρικὰ στοιχεῖα. Παρ’ ὅλ’ αὐτά, ὁ μόνος κήρυκας τῆςἀληθείας δὲν τοὺς ἀπορρίπτει, οὔτε τοὺς ἐπιτιμᾶ, ἀλλὰ τοὺςφωτίζει καὶ τοὺς ἀποκαλύπτει ἐξίσου τὴν μοναδικότητα τῆςπίστης.
Καταδέχεται νὰ συζητήσει μὲ ἀλλόφυλο! Τὴν ἐποχὴ πού, παρὰ τὴ ρωμαϊκὴ κατάκτηση, οἱ διακρίσεις καὶ οἱ ἀντιθέσειςμεταξὺ τῶν γειτονικῶν λαῶν γνώριζαν ἔξαρση, ὁ κατὰ τὸἀνθρώπινο Ἰουδαῖος Χριστὸς συνομιλεῖ μὲ τοὺς κατεξοχὴνἐχθρούς.
Διαλέγεται μέ μιά γυναίκα, δοκιμάζει τὶς ἀντοχὲς τῶνμαθητῶν του! Ἐνῶ ἀποροῦν καὶ παρατηροῦν τὸν διάλογο, σιωπώντας ταυτόχρονα ἀπὸ διάκριση καὶ σεβασμὸ στὸνΔιδάσκαλο, ὁ Χριστὸς δὲν τοὺς ἐξηγεῖ τίποτε, ἀκριβῶς γιατί δὲνὑπῆρχε τίποτε νά ἐξηγήσει. Δὲν εὐθυνόταν Αὐτὸς γιὰ τὰκοινωνικά, φυλετικά καὶ θρησκευτικὰ ἀκόμη στερεότυπα ποὺ οἱσκοπιμότητες τοῦ κόσμου τοὺς εἶχαν καλλιεργήσει. Κι ἔτσι ἁπλά, χωρὶς ἕναν λόγο, τοὺς ὁδηγεῖ στὸ νὰ ἀναλογισθοῦν τί παράδειγμα τοὺς δίνει καὶ τοὺς ἀπελευθερώνει ἀπὸ ὅλα αὐτά, ἀναδεικνύονταςτὴν προτεραιότητα τῆς διακονίας τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἀγάπης!
Ἀδελφοί μου, ἡ ὑπέρβαση τῶν ὅποιων σχημάτων τοῦ κόσμου αὐτοῦ εἶναι ὑποχρεωτική, ἂν θέλουμε ν΄ ἀποκτήσουμε «νοῦνΧριστοῦ». Ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ στερεότυπα, προκαταλήψεις καί συμβατικότητες εἶναι μονόδρομος στὴν προσπάθειά μας γιὰτήν κατάκτηση τῆς ἁγιότητας.
Τελικά, ἡ πνευματικὴ λογική, ἡ ὁποία «οὐκ ἔστι ἐκ τοῦκόσμου τούτου», εἶναι ἡ μόνη σωτηρία γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶνὅποιων προβλημάτων τοῦ κόσμου.