Πριν 3-4 χρόνια, είχα αναρωτηθεί σε άρθρο μου αν μιλάμε πλέον για «Ερντογανισμό», ήτοι για την εμπέδωση μιας κατάστασης, συγκεκριμένων συσχετισμών, που ξεπερνούν πλέον τον πολιτικό ή και βιολογικό χρόνο του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η εν λόγω αναφορά δεν ήταν προφανώς τυχαία, καθώς το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, ο Ερντογάν και βασικά ο Νταβούτογλου ήρθαν στο προσκήνιο και άνοιξαν το «κουτί της Πανδώρας».
Για την ακρίβεια, μέσω του νεοοθωμανισμού, θεσμοποίησαν και προσέδωσαν σταθερά – ιδεολογικού προκαλύμματος – χαρακτηριστικά σε μια τάση προϋπάρχουσα σε επίπεδο κοινωνίας, αλλά και κρατικού μηχανισμού κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Εξάλλου, η κοινωνική πλειοψηφία της Μικράς Ασίας εμφανίζει τον τελευταίο αιώνα μια ισλαμοστραφή τάση, η οποία έχει ποδηγετηθεί μέσω απολυταρχικών καθεστώτων με χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας κατά τα έτη 1923-1950.
Ιδιαιτέρως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την εισαγωγή του πολυκομματικού συστήματος στην Τουρκία, χάριν της ανάγκης ένταξής της στο ΝΑΤΟ, κάθε φορά που οι ισλαμικές τάσεις προσπαθούσαν να επανέλθουν δυναμικά στη δημόσια σφαίρα, τότε πραγματοποιείτο… πραξικόπημα (1960, 1971, 1980 και 1997). Έως και ο Ερντογάν είχε μπει στη φυλακή για μερικούς μήνες το 1999 με το περίφημο ποίημα: Οι μιναρέδες είναι οι λόγχες μας. Οι τρούλοι είναι τα κράνη. Τα τζαμιά είναι τα στρατόπεδα μας. Οι πιστοί είναι οι στρατιώτες.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Pontosnews.gr